اندر احوالات سینما رفتن

سلام

نمی دونم چه حکمتیه که ملت میرن سینما انگار قراره درها رو قفل کنن و ملت رو چند سالی بدون آب وغذا داخل سالن حبس کنن.

بس که ملت خوراکی اعم از چیپس ، پفک ، تخمه ، آب میوه و در برخی موارد حتی دیده شده که قابلمه غذا حمل می کنن..........

خب اینا رو گفتم که بگم بله ما به لطف 50دصد تخفیف که از طرف دوستان نصیبمون شد رفتیم سینما و فیلم لا*تاری رو دیدم.فیلم از قصه خوبی برخوردار بود و بازی ساعد*سهیلی عالی بود.

و واقعا اگر مسئولین مملکت با مواردی از این دست مثل آقا موسی برخورد می کرند ایران بهشتی بود برای خودش اما افسوس و صد افسوس...............

سلام

صفحه رو باز کردم بنویسم از بدخوابی های این چند روزه.....

از بدخلقی های این چند روزه..........

از احساس حماقت این چند روزه......

و ....

ولی حس نوشتن نیست..........

همین قدر بگم که از درد سرم در حال انفجاره.........

بر سر دوراهی

این روزها یا بهتر بگم دو-سه سالی هست که بر سر دوراهی موندم .دوراهی خواندن یا نخواندن دکتری...دو راهی که هرکدوم از ما ممکنه وسطش گیر کنیم.

از یه طرف با خودم میگم اگر دکترا بخونم چه اتفاقی میافته..آیا موقعیت شغلیم تغییر میکنه؟ نمیدونم

آیا امکان هیئت علمی شدن هست؟نمی دونم

آیا هزینه هاش به صرفه هست؟هزگز (البته اگر بخوام آزاد، شبانه یا پیام نور بخونم)سراسری که اگر قبول بشم عالیه.........

آیا توان قبول شدن در دوره سراسری رو دارم؟اگر درس بخونم شاید

آیا توان شکستن شاخ غول محاصبه را دارم؟ با این وضعیت کنونی خیر

......

در هر صورت نمی دونم چکار کنم.............

روزهای بهاری..

این روزهای بهاری خیلی خوبه..همه جا پر از شکوفه و باران...

هر چی زمستون گرما کشیدیم این روزا از خنکی و طراوت بهاری لذت می بریم.

باشد که این حال خوش تداوم داشته باشه....

تصمیم کبری

تصمیم گرفتم در سال97 منظم تر در وبلاگم بنویسم که حداقل بمونه برای سال های پیری و کوری...........

نوشتن......

یادم نمیاد آخرین باری که نوشتم کی بود.......

وبلاگ بقیه رو می خونم و با خودم تکرار میکنم تو باید بنویسی تا بقیه بخونن(نه اینکه که خیلی قشنگ هم می نویسم.....)اما باز هم تنبلی ام میشه نه اینکه موضوعی برای نوشتن نباشه نه اتفاقا اگر خوب به اطرافم دقت کنم هر دقیقه موضوعی برای نوشتن پیدا میشه از محل کار دانشگاه خونه و...

مثلا می تونم بیام ناله کنم از وضعیت مالی ام ، از بی انگیزگی ام در زندگی، از روزمرگیهایی که دچارشون شدم..از برخورد همکارانم یا اینکه طبل شادانه بکوبم و از رسیدن عید و آسمان آبی و خنکای بهار و چهچه پرندگان که همین الان داره گوشمو نوازش میده صحبت کنم ولی حسش نیست واقعا حسش نیست./..

روزها میگذرد...........

خب یه کم غر بزنم بلکه آروم شم........

اول از برف بگم که تقریبا همه جا رو سفید پوش کرد به جز سقف خونه های مارو و ما هم از حرصمون عکسای برفی بر و بچه های اینستا رو لایک نکردیم والله.........

بعد اینکه همه چی میگذره روزا به سرعت تموم میشن و تقریبا چهل و هشت روز دیگه عید میشه که زیاد مهم نیست یه روزه مثل روزای دیگه میاد و میگذره و فقط یه هیجان کاذب قبلنا داشت برامون که الان دیگه نداره.........

هیچ کار مفیدی هم انجام نمیدم رسما صبح تا عصر کار........عصر خواب.............بیداری و دوباره خواب........رسما زندگی نباتی دارم.......و دیگر هیچ

15دلیل برای ادامه زندگی.....

جدیدا یه چالشی راه افتاده بین وبلاگ ها به نام چالش دلیل ادامه زندگی...........

والا هرچی فکر می کنم دلیلی برای ادامه زندگی ندارم......

البته نه اینکه به مرگ و خودکشی فکر کنما نه ولی اگر همین الان هم بمیرم با خاطری آسوده و قلبی سرشار از آرامش مردم..........

ولی یه چیزی رو باید اعتراف کنم و اینه که از مجهول بودن مرگ نه که ترس ولی حسی ناشناخته بهم دست میده........

باشد که مرگی آرام داشته باشیم......

زمستون خدا سرده دمش گرم........

بالاخره بعد از حدود 5ماه چشم به آسمون بودن و ناله کردن از گرمی هوا در اوج زمستون امروز خداوند بر ما هم نظر کرد و برفش را برایمان نازل فرمود.

باشد که شکرگزار باشیم...............

فقر*شرایط

لعنت به این شرایط که باعث میشه یه دختر جوون 27-28ساله با لیسانس الهیات میشه نیروی خدماتی.................

برای گذران زندگی...

خدایا خودت کمک کن...........

آمین